Nat_33 Juliol_agost_06 Ester Riquelme
Caçats per la música i per la vida
Si ara mateix algú ens digués que la vida és, metafòricament, anar-se’n de caçera, possiblement no ens sorprendria gaire. Per altra banda, si aquest algú ens vingués amb “un dia, dues persones o la vida, van de caçera. Llavors un neix i viu fins que es mor”, ens quedariem, si més no, uns segons pensant en què carai ens estan dient. Amb aquesta misteriosa definició i amb una simpatia digna de ser mencionada, ens obren les portes els Go Lem System, des de l’encreuament Buenos Aires-Barcelona, presentant el seu recentment editat segon disc: Cacería.
Definís vuestra música como reggae, dub, jazz, rock y drum’n’bass.
SERGE: En realidad no es ninguna de las cosas que decimos, exactamente. Es drum’n’bass pero no lo es, es rock pero tampoco lo es. Tenemos elementos de todo eso pero nosotros decimos que hacemos “Trip Songs in Dub”.
ALEKO: Dub es un estilo musical, pero más que un estilo de música, se ha transformado en un estilo de mezclar sonidos. Mezclamos cualquier clase de música que nos guste. Y trip, obviamente, es el viaje. Nuestra música seria algo así como “canciones que nos hacen viajar repetidamente”.
Diferencias entre el primer y el segundo disco.
ALEKO: El primero fue un disco que grabábamos a la vez que formábamos Go Lem System. Tiene más presencia de Serge y de mí mismo porque tocábamos juntos desde hacía muchos años, aunque en ese momento era cuando estábamos conociendo a los músicos que serían parte de la banda. Y Cacería nació a partir de todas las canciones que hemos ido tocando juntos durante todo este tiempo. Ahora estamos conectados todos los músicos y cuando nos presentamos, nos presentamos como Go Lem System, a los seis que somos.
SERGE: Cacería es un disco de un grupo. Viaje era un proyecto en el que íbamos registrando temas basados en ideas que ya existían de antes.
¿De qué hablan vuestras canciones?
SERGE: Son canciones que hablan de la vida.
ALEKO: Nunca nos planteamos “vamos a hablar de tal cosa o de tal otra”, son bastante espontáneas. A veces hay temática social, sin ser de actividad política. Hablamos de este tipo de temas porque nos tocan de muy cerca, por ejemplo, cuando hablamos de la inmigración, del viaje, del problema de los papeles. Nosotros lo hemos vivido en la propia piel, más allá de conocer el problema. Por supuesto, me encanta cantar eso porque hay un montón de gente que igual está en esa situación. Vale la pena saber lo que uno tiene. Pero no tenemos una fórmula, ni hacemos juicios. En el segundo disco hablamos un poco más de la relatividad, de los puntos de vista infinitos que existen en
casi cualquier situación. No olvidamos que todo es bastante relativo, libre locura.
¿Cuál es vuestra relación con los otros grupos de Barcelona?
ALEKO: A Che Sudaca y a Go Lem System [GLS] nos separa una pared en nuestros locales de ensayo, por ejemplo. Nos vemos a diario, casi. Hemos tocado juntos muchísimo y hubo algunos miembros de Che Sudaca que participaron en GLS y viceversa. Con Alcohol Fino pasó algo similar, Lisandro tocaba teclados y hacia coros en GLS, y Serge y Nano de GLS tocaron en Alcohol Fino.
SERGE: En el concierto de presentación de esta noche hemos invitado a Isaac que había tocado en Alcohol Fino y cantado en Costo Rico, y ahora está en Calle Compás. En Barcelona hay mucha concentración de músicos, te encuentras en la calle y tocas. Como en el Raval, que es un barrio donde se mueve mucha gente y conoces a muchos músicos. Y ahí se gesta de todo. En nuestro caso, hubo algún momento en que Alcohol Fino, Che Sudaca y Go Lem System, por lo menos tres músicos compartíamos las tres bandas.
Mucha oferta y poco espacio. ¿La relación, o en vuestro caso, interrelación de bandas, creéis que es positivo o negativo?
ALEKO y SERGE: ¡Es positivo!
ALEKO: Hay como una pequeña movida cultural. Yo lo vivo así y me gusta, más que si estuviéramos solos, como pasa en Buenos Aires, que es todo tan grande.
SERGE: Londres en los 70, entre los inmigrantes del Caribe, los punkies y otra tantísima gente, hubieron mil movidas que resultaron en The Police, por ejemplo. En París hubo algo similar con el hip-hop. Y creo que en Barcelona está pasando algo así. Hay muchísima gente de todos los sitios y cuando se encuentra gente de muchos sitios, pasan cosas fuera de lo normal.
Manu Chao es una figura importante en vuestro desarrollo como banda. ¿Qué es lo que representa para la evolución del grupo?
ALEKO: Cuando llegamos a Barcelona, no había pasado ni una semana y lo encontramos en la “Plaza del Tripi”, y le regalamos el disco de Infierno, que lo habíamos grabado bajo el nombre de Go Lem en Buenos Aires. Nos volvimos a ver una semana después y nos dijo que le había gustado mucho, que
algún día haríamos algo. Ahí se quedó todo. Pero entonces salió lo de La Colifata…
SERGE: Es un tipo que es como todos nosotros. Pero viene al local y te dice “¿Grabamos unas guitarritas?”. Y bueno… Tiene veinte años de carrera y una energía que… ¡Uf! Es una persona como el Gambeat, que saben de ese poder que tienen y están dispuestos a ayudar a la gente que les gusta. Nosotros somos de Argentina y estuvimos tocando a nivel underground durante diez años antes de venir aquí. Manu realizó una gira ahí y en cuatro entrevistas mencionó que había dos bandas argentinas en Barcelona que querían volver y tocar, y que a él le encantaban (Go Lem System y Che Sudaca). Al día siguiente, tenía a los periódicos más importantes llamándome. Él sabe que es una persona muy conocida y tiene a mano darle potencia muy fácilmente a lo que él quiera. Si puede ayudar, ayuda.
Así pues, la colaboración de él en este disco, en el tema “Calle Go Lem”, es como un gran regalo…
SERGE: Vino y nos dijo a ver cuando grabábamos. Escuchó todos los temas, todavía estábamos haciendo la maqueta y le gustó “Wanda”. Se fue de gira por Argentina, y a los tres meses volvió. Nos dijo que compusiéramos un nuevo tema y que le diéramos la base para que él pudiera incluir algo de su canción “Calle” de la BSO de Princesas.
ALEKO: ¡Aunque nosotros no tenemos nada que ver con la película! ¡Ya nos gustaría! Él compuso “Calle” para la película, y posteriormente, con nosotros, la versionó, hizo una adaptación mezclándose con GLS, que es la que se incluye en el disco.
Para las actuaciones en directo existe un circuito bastante claro para grupos como el vuestro, sobretodo el circuito de Alemania. Pero vosotros habéis pasado por Inglaterra de gira un par de veces, y se supone que es un mercado complicado de entrar…
ALEKO: Hemos hecho como una veintena de conciertos, y la verdad es que sí, que nos va muy bien. De hecho, algunos de los mejores conciertos han sido ahí, en Inglaterra y Gales, sobretodo en los festivales.
SERGE: Y la prensa, que también es muy dura, nos ha tratado muy bién. Por ejemplo, la revista Song Lines, nos puso en su lista de los “10 más escuchados”.
“Un día, dos personas o la vida, van de cacería. Entonces uno nace y vive hasta que muere.” ¿Como se os ocurrió escribir esta casi sentencia?
ALEKO: ¡Nunca creí que alguien me fuera a preguntar eso! ¿Por qué quieres saber?
Cuando leí la frase, pensé que era la explicación del título del disco…
ALEKO: Sí, de hecho es como una definición que tenía yo de algún modo del concepto “cacería”, o como de la vida. Cacería puede ser una forma de ver la vida, y como viaje también. El término tiene como una connotación muy animal: “Vamos de cacería”. La cita le da un vuelco totalmente distinto a la definición de la palabra.
¿Cacería sería encontrase y, a partir de ahí, continuar hasta que se termina?
ALEKO: Está muy bien que me digas eso, porque queríamos expresar exactamente esto, ¡y es la primera vez que nos lo dicen! Cacería tiene un punto de negativo, relacionado con matar y violencia. Nosotros no
queríamos expresar eso, sino algo más constructivo.