e Entrevista: Beef |Nativa
Skip to content


Entrevista: Beef

Escrit el 09/03/2007 per Miquel Cabal a la categoria Entrevistes a músics.
Tags: , .

Nat 37 mar_07 Miquel Cabal

“Tenim més èxit amb els EP que no pas amb els LP”

Costa una mica parlar d’un grup com Beef. Més enllà de l’aval que els suposen els set elapés, els EP i els singles que han publicat, el grup viu sempre envoltat d’una aurèola de respecte tàcit. I és perfectament comprensible, si tenim en compte la coherència de la banda amb ella mateixa i envers els altres. Si tenim en compte la coherència de les seves paraules amb elles mateixes i en relació amb els fets. Si tenim en compte, finalment, que són una de les propostes més constantment interessants del pop-rockestatal.

Parlem amb ells (amb tots ells: David, guitarra i veu; Juanjo, veu i guitarra; Ramon, baix; Adrià, sintetitzadors i guitarres, i Blas, bateria intel·ligent) perquè ens expliquin què estan fent després de gravar l’últim elapé i l’EP que el va seguir, però que l’havia de precedir. Entre canyes, escopinyes, cacauets i pastetes salades, això és el que en traiem.

Esteu assajant gaire últimament? Esteu fent temes nous?
JUANJO: Doncs ens estem muntant un petit estudi al local on assagem.
DAVID: Para grabar lo que vamos haciendo, las canciones.
J: Farem el que hem fet sempre, però intentarem enregistrar-ho tot.
D: Porque grabar en un estudio está bien, pero al fin y al cabo cuando vamos nunca sabemos muy bien lo que vamos a tocar.

I com feu les cançons?
D: Es fácil hacer canciones.
J: El difícil és posar-s’hi. Una vegada t’hi poses, és molt fàcil. Quatre acords, una combinació, pito-pito… ara ve el canvi… ara tornem… la parada.
D: Hombre, el pop-rock tiene una estructura.
J: Sí, bastante básica.
D: Dicen que nos pasamos de raritos, pero es porque no cambiamos.
J: No llegamos al cambio. No nos acordamos de cuándo viene el cambio. Y mira, ¡hala!, qué moderno, así repetitivo y tal.
D: Es que es más fácil.
J: Sempre que gravem en un estudi, com que sona bé i tal, ens posem a tocar i a improvisar.

L’enregistrament de Victoria Principal, però, sembla que va ser diferent de la dels altres discos. Vull dir que sembla que hi hagi menys improvisació i més «cançons», en el sentit més pop del terme.
D: No me acuerdo.
J: Déu n’hi do com vam improvisar.
RAMON: En aquest últim disc, molts temes els vam treure allà, a l’estudi.
D: No me acuerdo.
R: Llevábamos algunos temas.
D: No me acuerdo.
BLAS: Teníamos algunas canciones hechas.
D: No me acuerdo.
R: Bueno, llevábamos la mitad, más o menos como siempre. El resto salió allí ¿no?
D: No, que no, sólo improvisamos «la larga». ¡Pero si grabamos con metrónomo! Nunca habíamos grabado con metrónomo.
R: ¿Grabamos con metrónomo?
J: Ha, ha, ha!. El Ramon no ho sabia. No ho sabies?
R: No.
D: Pues sí, por eso tiene ese rollo, el bombo suena en su sitio. Las teníamos casi todas hechas en el local.
B: Este tema parece que no está muy claro.
R: Bueno, igual alguna estaba hecha, pero no tantas.
D: Que sí, «Nos plagian» la hicimos en el local, las guitarras de «Mediterráneo» también.
R: ¿Pero cuánto tiempo estuvimos grabando este disco?
D: Es que no me acuerdo.
R: Un año.
D: Dos años.
B: Una pasada de tiempo.
J: Havíem d’acabar abans de Setmana Santa, però no ens va fer gaire el pes el que havíem gravat i vam mirar d’aconseguir més pasta per estar-nos-hi més hores… I ens vam allargar.

I també vau aprofitar el temps per gravar l’EP de La transición?
J: No, no, l’EP el vam gravar després. Les dues primeres cançons ja estaven fetes del disc. Volíem treure alguna cançó que havíem descartat del disc.
D: Como «Inmaculadas».
J: Potser perquè no hi acabava d’encaixar. O perquè ja en teníem moltes.
D: Ual·la!
J: I publicar versions diferents d’algunes cançons, coses més acústiques que havíem provat per al disc i alguna altra cosa que havíem fet a casa del David. Però la idea era que sortís abans que el disc. El vam gravar després perquè sortís abans. I, no sé per què, va acabar sortint després.
D: Pues no me acuerdo mucho, tío, de la grabación del disco.
R: Se dilataba mucho en el tiempo porque cada vez nos empanábamos más.
J: Y también porque quedábamos cada quince días.
R: Y luego llegabas y no te acordabas ni de…
J: Clar, havies de dir: «A veure, per on anà- vem?». També és que havíem d’anar fins a Vilanova.
D: Es que siempre se nos dilatan mucho las cosas en el tiempo.
J: Però també va bé per pensar una mica i veure coses que d’una altra manera no veuries.
D: Mira, desde el verano que estamos con el rollo este del estudio. Y va a pasar un año y yo no tengo ninguna sensación de haber parado. Pero la gente va a decir, ¿coño, esta gente se ha separado o qué pasa?
B: Hombre se dilata, se dilata, si sólo vamos los fines de semana, claro que se dilata.
D: ¿Y sabes por qué se dilató tanto, también? Pues fue mucho por el rollo del castellano, por encontrar el momento en que la cosa dejara de parecerme ridícula… Había momentos en que yo no estaba nada convencido y necesitaba sacármelo un poco de encima para pensar, «bueno, a ver si esto lo defino un poco». Esto yo, ¿eh? el tema este de convencerme un poco con el castellano, aunque ahora ya estoy más convencido, en este disco todavía está un poco hilvanado.
J: Pero es por las letras, ¿no?
D: Las letras y la melodía y todo… Es cantar y creerte un poco lo que cantas.
J: Volíem que les cançons en castellà tinguessin més entitat, que estiguessin una miqueta més treballades, que no fossin les típiques quatre frases.
D: Pero es que el hecho de entender lo que estás cantando provoca que el sentido del ridículo lo tengas más presente… y yo tenía mucho miedo a eso.

La relació amb El Ejército Rojo ha anat bé? Ho dic pel retard en la publicació de l’EP.
D: Son muy graciosos, son muy majos.
J: Sí, s’han portat molt bé en tots els aspectes.
D: Aunque ahora volvemos a Elefant.
J: Sí, ens han ajudat una mica amb això de l’estudi.
D: Nos han financiado un poco el tema de los micros y del equipo.
J: Amb la idea de treure alguna cosa amb ells, clar.
D: Ahora lo que queremos grabar primero es un EP de cuarenta minutos.
J: És que sembla que el format EP ens va molt bé, tenim més èxit amb els EP que no pas amb els LP.
D: ¡Sí, hombre! Tenemos el mismo.
J: No, tenim més EP «números uno» que LP «números uno».
D: Sí, en el Rockdelux. Es que sólo nos hacen caso en el Rockdelux… Es un poco triste.
J: L’EP és un format que ens va molt bé.
D: Porque es que te lo tomas con otro «tarannà», es muy distinto, te quitas de encima muchas responsabilidades.
J: Sí, i no carregues tant. Un disc, no sé si la gent se l’escolta tot seguit o l’atura allà on li convé… Quan graves un EP tens temps de pair coses que no pots ni plantejar-te amb un LP.
B: Un EP no és que sigui la hòstia, a veure… És una palla!
J: No ho dic pel temps, home. Vull dir que com que és molt curt, has de fer alguna cosa que no t’avorreixi a tu mateix.
B: Però si jo no toco! Es una paja vuestra!
J: Bueno, vuestra y tuya también.
B: Sí, pero hay canciones que están ahí un poco.
J: De relleno, d’acord.
D: No, Blas no lo hace suyo.
R: Ni yo tampoco… ¿El EP? Si yo no hice nada ahí.
J: ¡Pero si estabas en la grabación!
D: Claro, tocaste un poco.
R: Ah, pues no sabía de qué iba, no me enteré.
J: I què vas pensar? Ah, mira, ¡hemos sacado un EP!
R: ¡Sí, qué chulo!
D: La portada es lo mejor. La hice yo, eh!
J: La portada es mejor que la del Victoria Principal.
D: Pero también mola, ¿no? El melón. Oye, ¿qué hacemos? Pues ponemos unos melones.
B: Hombre, claro, lo ves en la tienda y es el disco del melón. No sé quién la habrá hecho.
D: ¿Quién la hizo, quién la hizo?
J: Vale, vaig ser jo, presunto artista local. Les anteriors les havia fet el Blas.
D: Es que preferimos cagarla nosotros antes de que la caguen otros.
J: Sí, molta gent ens diu «Ei, us faig una portada», però i si no ens agrada, com li dius?
D: Las hacemos todas entre nosotros y, si no nos gustan, pues no nos gustan. Pero a mí siempre me gustan… En el fondo, siempre me gustan.

Teniu algun concert programat?
J: Doncs no, de moment no.
D: Y mejor, eh, porque estamos liados con el tema del estudio.
J: Ens van trucar per un bolo, però al final res de res. No et pensis que ens truquen gaire, tampoc… A més a més, si has d’anar a tocar poray, has de fer repertori.
B: Uf, el repertori.
J: Sí, fa molt de pal, molt de pal.
D: Mira el Blas, no dice nada pero pone cara de «mete más ahí, mete más ahí».
B: Hombre, sí, está bien, pero es que es como una lapidación en vida.
D: Sí, tenemos que hablar seriamente con el Ramon.
R: Però és que no volen fer llista! Vas a tocar a algun lloc i no volen fer llista!
D: ¿Y qué pasa? No todo el mundo hace lista.
J: La gent que va pel món amb el posat de «tinc un munt de discos», no fa llista. Tu creus que el Neil Young fa llista?

Però és que vosaltres també teniu un munt de discos.
J: Ah, doncs mira, és veritat, ens podem tirar al rotllo.
R: No, si ja està bé dir «vale, aquesta també», però és que sempre.
B: El repertorio es un rollo, es un rollo.
J: El que passa és que el Ramon va venir més tard i hi ha cançons que no se les sap.
R: Sí, home! Que no és això, que no és perquè no me les sàpiga jo!
D: Pero es que da un palo tocar según qué tema… «Ready for Love», la tocamos siempre… No me gusta tocar las que canto yo, me gusta más tocar las que canta el Juanjo.
J: Per què no canta, sempre està igual, «que cante él, que cante él».
B: Es que cantas mejor. Perdona, pero cantas mejor.
D: Aparte de que canta mejor, está el tema de todo el rato que Blas se tira diciendo que canta mejor.
J: Sí, mira, llora un poco ahora… La feina que he tingut jo per convèncer el David que canta bé, perquè aquesta gent ja ho veus.
B: Pues aprende, tío, estudia música, hace ya años que te lo digo.
D: Ja, Ja, Ja!…  El Blas por lo menos fue al Taller de Músics.
J: Sí, bueno, se apuntó.
D: Hizo muchos amigos.
B: Pues no los recuerdo.

Però tocareu al Minimúsica, oi? Què preparareu?
D: Pues habrá que pensar algún cuento sobre un país para hacer la introducción para los niños, contar un poco el tema de Españistán, que está dividido en autonomías, y que Cataluñistán, claro, «és una nació» dentro de Españistán. Todo esto son conceptos muy complicados para los niños.
R: Pero esto de Españistán, ¿no lo decía ya Federico?
D: Ah, mira, pues mejor, fenomenal. El presidente Zapatérez, Rajóyez… Podemos hacer una versión del Rajoy.
J: ¡En catalán! Rajoi, «Som-hi, Rajoi!».

David, acabes d’enregistrar el primer disc de La Estrella de David. Com ha anat l’experiència?
D: Superbién, genial, maravillosa.
J: Con el Ejército Rojo… Venga, ¡preséntalo un poco!
D: Pues sí, sale en mayo, o sea que calculo que hacia noviembre, pero me da un poco igual. Es de canciones que me he ido encontrando.
J: Hi ha col·laborat molta gent.
D: ¡El Juanjo! ¿Y por qué no me haces también la letra manuscrita esa tuya tan bonita? Es por no hacerlo todo con la arial, ¿no?
B: No sé, a mí me está costando bastante pillar el concepto de la portada.
D: Pues es un payaso con una flor, Juanjo. Pero ponle un fondo o algo! Ponle algo! Un bosque o algo!
B: Uy, sí, la imagen será muy impactante.

Habrá gira mundial?
D: Si puedo evitarlo, no.
J: Si sacas un disco, es posible que te pregunten para tocar, ¿no?
B: Pues hazte el loco.
D: No, si me lo proponen, diré que no. No lo sé, tendría que montar un grupo, hacer un repertorio… Y además, seguro que os lo diría a vosotros.



Arxius

Authors

Què és Indigestió?

Indigestió és una organització professional, i no-lucrativa, creada el 1995, que treballa, des de Barcelona, per promoure la cultura musical, des de la perspectiva del ciutadà. El nostre eix principal no és la promoció dels artistes o el negoci musical, sinó l’aprofundiment en les relacions entre la societat i els artistes. Ah, i també tenim una medalla del FAD!

Contacte

Mail to info(a)indigestio.com

Política de privadesa

Donen suport

mininativa és una publicació d'mininativa subjecta a una llicència Creative Commons ( BY NC ND )