e Entrevista: Hidrogenesse |Nativa
Skip to content


Entrevista: Hidrogenesse

Escrit el 05/02/2003 per Andreu Viñas a la categoria Entrevistes a músics.
Tags: .

Nat 6 sep_03 Andreu Viñas

Bcn / Bilbao / Kyoto/ Viernes finales de enero. Cerca del mítico y ya desaparecido Kyoto, esquina Hospital de Sant Pau. ¿Alguien se acuerda de la meca del boom electrodoméstico de los 80’s?

Hidrogenesse son Carlos y Genís [también en Astrud], dueto barcelonés que no inventa nada nuevo y esto es una cita más. No hay prisa cuando los proyectos se cogen al vuelo, cuando son sinceros y se pueden explicar en media hora. No tiran las revistas. Es parar el tiempo –dicen– para tensarlo al gusto de uno. No importa cuando mirar atrás también genera respuestas. Hay demasiada información constantemente. La máquina de la nostalgia no se puede parar y hay que estar preparado para rescatar momentos. La aproximación es imaginarte como hubieran podido ser si hubieses estado allí y sacar en forma de collage la melodía, la letra y, si puede ser directamente desde un biopuerto conectado a tu cerebro, mucho mejor.

La zona parece ordenada, quizás es porque tienen que hacer hueco para muchas revistas, apariencias de audio y por supuesto video, ordenadores –pc o mac, da igual– dos gatos y todo sacudido con una buena dosis de fábulas vividas o inventadas, en la montaña o en la autopista. Silencio. No tocan tanto en directo. Tampoco salen mucho. Una balada italiana o el glam más glam motiva en la órbita Hidrogenesse y si está hecho en casa, dos veces hecho. No hay local de ensayo que valga si tienes una habitación donde guardar la ropa y sentirte cómodo delante del ordenador durante días. La relación con el entorno musical de Bcn viene en parte por compartir momentos con los de su propio sello [Austrohúngaro]. Hay planes constantemente. Bienvenidos de nuevo a 1987.

¿Gracias a la electrónica…?

La electrónica es lo que nos sirve para poder tener un grupo. Pero pensar en la electrónica como género no nos preocupa nada… ningún género en especial nos interesa, la electrónica es como una manera de ver las cosas. Es más fácil que aprender a tocar una guitarra o que aprender a tocar una batería, pero no nos interesa como un género que haya que cambiar o al que haya que darle la vuelta para que nos interese en sí la música electrónica, lo que sí que pasa es que nos interesa por una cuestión ideológica.

En lugar de aprender a tocar, ensayar, socializarte; porque tienes que ensayar con gente y con otros grupos que tocan contigo, tocar en directo, probar sonido, etc.; preferimos diez dedos, y aparatos que te permiten hacer todo lo que tienes en la mente, y otras cosas que no te imaginas porque no están en este mundo ya que son combinaciones de chips y reacciones eléctricas. Creemos que todo lo que puedes pensar lo puedes hacer de una manera o de otra, y al hacerlo también aprendes a hacer cosas que ni siquiera puedes pensar. Para mí lo ideal es que tuviéramos un biopuerto en la cabeza, que pensaras la melodía y sonara, no tener ya ni que tocarla, eso tiene que llegar. Pues ya llegará.

La parodia en Hidrogenesse…

Nuestras canciones no son chistes, pero hacer una balada nos divierte. Nos gusta  sonar a géneros alejados de lo que somos. Creamos dependiendo de lo que nos apetece, si se tiene que repetir trescientas veces la misma melodía se repite porque es esa la que creemos y si la canción tiene que durar ocho minutos o tres nos da igual. Como Kurt, Courtney, Frances, Bean and Me, que son dos frases, una idea, con tres sonidos, una guitarra una pandereta y punto.

Donosti sound o no…

Donosti sound sí lo conocemos pero somos más vizcaínos que guipuzcoanos. Vamos mucho a Bilbao y conocemos a mucha gente. Sobre todo músicos aunque también tenemos simplemente amigos. Tenemos una relación con  Bilbao bastante intensa, Chico Chica, Dinastía, Terremoto Glitter, Cancer Moon…

¿Y os presentarías al Bilbo Rock?

Eso lo podríamos hacer con mucha ironía. Se podría intentar algún año de estos, de incógnito, estaría bien, yo (Genís) lo había pensado. Entre un grupo de heavy y otro de trance podríamos aparecer nosotros… ¿por qué no? Creemos ser otro ejemplo del buen rollo que hay entre Barcelona y Bilbao, aunque no hayamos ganado nunca el concurso.

¿Y del resto de la geografía?

Tenemos contactos en Madrid y Murcia pero sobre todo Bilbao. A-68 es un homenaje a la ciudad.

Habláis de bilbao como un extremo…

A68 es un escape como casi todas las canciones del disco, dos personajes en una autopista, como una huída en la que te asocias con alguien para compartirla, para no estar solo y escapar de este mundo. Es como una alternativa a esta sociedad tan cruel. Encontrar a tu media naranja y escapar. Y todas las canciones hablan más o menos de esto. De una manera o de otra, ya sea sin decir nada como Discotecnica Ottantao en otros casos como canciones que parecen manifiestos como Asociados o Enamorados.

En esta línea se plantea 1987

Es casi política. Esta canción es de la que estamos más contentos, porque resume todo lo que queríamos decir en el disco, y encima es un homenaje a KLF. Que aparecieron con los primeros samplers, los white labels y las raves convirtiéndolo en un producto súper pop y masivo. Hacer más que lo que hicieron ellos es imposible. Queríamos resucitar el que la gente robe, que se vayan a bailar a un bosque, como lo hacían los ingleses.

¿A quién os gustaría invitar para participar en la grabación de un disco?

Estamos contentos con las colaboraciones en este disco. Hemos invitado a Rosa de los Vientos de Chico Chica para colaborar en Góngora y al batería de Hello Cuca. No somos demasiado ambiciosos en este sentido… es posible que invitemos a Lídia Pujol para nuestro próximo proyecto para la grabación de un disco en catalán de versiones, algunas de ellas traducidas.

¿Y de los mitos?

Es que todos nuestros mitos están muertos, Klaus Nomi, Billy Mackenzy han desaparecido… la gente que nos gustaría que colaborase ya no puede hacerlo.

Nostalgia…

Es otra manera de escapismo. Cuando iban mejor las cosas o aquel fin de semana que eras feliz… Es otra manera de escapar tan válida como las demás. El homenaje a KLF, es quizás porque no participamos de aquella movida. No íbamos a raves ni al bosque, ni fotocopiábamos nada. Pero ahora piensas lo bueno que hubiese sido hacerlo y no sólo sientes nostalgia sino pena por no haber hecho eso. Es más que nostalgia, situarte allí y recuperar esa oportunidad que no aprovechaste. Todo lo que nos suena a contemporáneo nos da repelús. Como con los chistes o la cultura, tiene que pasar un tiempo para que las cosas nos hagan gracia o nos despierten interés. A lo mejor nos compramos el disco de los Strokes para dentro de unos años.

Visuales…

Cuando tocamos, llevamos nuestras propias películas mudas, sincronizadas con la música, cambiando las escenas en función de las canciones como una narración visual. Cogemos imágenes de la misma manera que sampleamos. Por otro lado, en marzo tocamos en una sala donde no podremos usar visuales por la infraestructura… sin criticar a nadie por supuesto. Juntando imágenes, quitando lo poco de feo que hay en una foto, ya es más bonito hasta que consigues algo de lo que estás satisfecho. Y eso lo podemos hacer con la música, con las letras… y hacer una película nos encantaría… porque cámara de video ya tenemos, no necesitaríamos gran producción.

Festival Sonar…

En el Sonar ya pinchamos y si nos llamaran otra vez tocaríamos encantados, pediríamos la sala de abajo que parece un cine y hay hasta sillas… le daríamos al play y nos quedaríamos mirando la película. Sí, esto sería ideal. El Sonar no te paga bien, no te trata bien, no tiene ninguna repercusión porque nunca se habla de los artistas nacionales que han tocado. Te pasan por delante miles de personas pero sólo te han visto doscientas, como si hubieras hecho un concierto normal. Pero lo que tiene de bueno es que tiene esa infraestructura que te permite hacer cosas que te apetecen.

Otros…

Nos parecen muy bien, pero como público estamos totalmente en contra por incomodidad y por exceso de avalancha. Especialmente Benicàssim. Si vamos, es con invitación. Si nos quedamos con alguno, sería con Primavera Sound.

Ahora y lo próximo…

Estamos grabando un disco de un grupo de Austrohúngaro que se llaman Feria [ex Biscuit Sales] y después grabaremos el disco de canciones en catalán. Y lo próximo grabar un recopilatorio muy largo de canciones grabadas, medio grabadas o que ya están hechas pero que no están publicadas.

El collage me esperanza, uno y donde duermen los gatos, dos.



Arxius

Authors

Què és Indigestió?

Indigestió és una organització professional, i no-lucrativa, creada el 1995, que treballa, des de Barcelona, per promoure la cultura musical, des de la perspectiva del ciutadà. El nostre eix principal no és la promoció dels artistes o el negoci musical, sinó l’aprofundiment en les relacions entre la societat i els artistes. Ah, i també tenim una medalla del FAD!

Contacte

Mail to info(a)indigestio.com

Política de privadesa

Donen suport

mininativa és una publicació d'mininativa subjecta a una llicència Creative Commons ( BY NC ND )