e Entrevista: Carrots |Nativa
Skip to content


Entrevista: Carrots

Escrit el 05/12/2002 per José Luis Martín a la categoria Entrevistes a músics.
Tags: , .

Nat 4 des_02 José Luis Martín i Mónica BAD

Un mini Lp “Carrots and Friends” con cinco temas y un videoclip son la excusa perfecta para charlar con Carrots. Con Willy y Roberto mantuvimos una extensa conversación, con breves pausas para escuchar los temas de ese mini.

Desde primeros de junio no sabíamos nada de vosotros y ha llovido bastante, por lo menos para la banda, ¿no?

La verdad es que han pasado muchas cosas y hemos tocado en muchos sitios. Nos fuimos a Benicassim, al Contemporánea, al Isla Decanta, al Ebrovisión y alguno que me dejaré. Entre otros conciertos esto es lo más significativo del verano. El primer verano que Carrots va a festivales. Siempre hacíamos lo típico de girar en invierno. En festivales no entrábamos nunca.

¿Eso le da otra perspectiva al grupo? ¿Te lo tomas de otra manera?

Quemar no quema, la verdad es que es lo que buscábamos. Sí que a veces hemos llegado a decir: “vaya rollo, ahora tres conciertos seguidos”, porque acabas muy cansado, pero era lo que buscábamos. Quizás ha venido tan de golpe que no lo esperábamos.

¿La culpa de todo esto la tiene este disco?

Pues sí, seguramente sí. Yo creo que es el disco que nos ha permitido ser conocidos por todo el mundo, o por casi todo el mundo. Hemos tocado en los festivales más importantes y, desde que se grabó el disco y salió a la calle, hemos hecho unos cuarenta o cuarenta y cinco bolos. Si juntáramos todos los bolos anteriores, no sumaban cuarenta y cinco y ahora los hemos hecho en un año. También hemos visto la evolución de ir a ciudades a las cuales hemos ido dos veces. La segunda, hemos encontrado una respuesta mucho mas bestia. Como que creemos que estamos haciendo las cosas bien hechas.

¿Cómo ha ido respondiendo la gente a medida que habéis ido avanzando en la gira?

Realmente ahora siempre hay gente en la sala, por no decir que se llena, y la gente reacciona sabiéndose las canciones, pidiendo la canción que no estás tocando. Vamos siempre a los bises sin haber tocado “Cinema”, y la gente la pide, cosa que ya te da cierta seguridad. Por fín se acaba eso, que nos ha pasado durante años, de que parece que estés haciendo algo para ti sólo. Ahora parece que hay alguien ahí detrás, respondiendo a lo que haces.

Y eso, a lo mejor, ¿no te da un poco de presión? Como decir: “ahora que no hago las cosas para mi sólo, que las hago para esta gente que le gusta, el siguiente tiene que gustarles más”. ¿O no importa?

No, importar si importa, tampoco estoy obsesionado, pero realmente no puedes hacer lo que te dé la gana. Si que podríamos, pero meternos a hacer jazz,… O volver a hacer psicodelia a saco,… Habrá que hacer mas o menos una continuación de “Sunshine”. No va a salir igual porque tampoco lo queremos. Cada disco es irrepetible. Habrá algún punto mas de  folk acústico y habrán canciones que podrían haber estado en “Sunshine”. Realmente es lo que ahora nos gusta hacer.

Tenéis un nuevo trabajo editado, que no es un Lp, pero va con cinco temas y un video…

Es el “Carrots and Friends”. Un maxi, un Ep, un mini Lp, o como le quieras llamar, donde salen cinco temas. El título es el título de la canción “Sunshine” que da título al mini Lp. Hemos grabado una canción de George Harrison con los “Beatles”, que la hemos grabado junto a Sidonie y hemos hecho mezclas diferentes con temas que aparecían en Sunshine. Una mezcla de los Pinkertones, que han hecho un tema muy setentero, muy de película de espías, de “Cinema”. Otra, con Frank de Australian, el tema fantasma que aparece en “Sunshine”, el tema acústico que aparece al final. Lo hemos hecho un poco mas canción y canta Frank. Ylo de Mas Maloubitch. Paco Loco ha hecho una reinterpretación con banjo y pedal style un poco marciana, pero que es curiosa.

Intentando averiguar porque el primer disco sonaba de una manera, y el segundo de otra, lees en la pagina web que, por ejemplo, Beatles, Pink Floyd o Soft Machine eran lo que en un principio os hacía perder la cabeza. Y hay una frase que me gustaría que me explicarais. Es una de las razones de porque el sonido de Carrots cambió a este sonido que estáis haciendo ahora, que dice: “descubrir a los Beach Boys”. ¿Qué fue, un flash o qué?

Si, bueno siempre has escuchado a los Beach Boys, pero te piensas que era el típico grupillo hortera, de cuatro éxitos y camisa hawaiana. Cuatro éxitos y una obra maestra que es el “God Vibrations”. Y cuando descubres, por influencia de otra gente, que te dice: escucha los Beach Boys!, te entran, y te das cuenta de lo mal que han llevado su carrera porqué no son unos horteras, para nada…

En enero os vais a Inglaterra, ¿Cómo surge eso?

Surge porque el disco se ha editado allí, o mejor dicho se está distribuyendo. Hay una larga historia, a partir de que conocimos a los “Beach Boys Despars”. Ya estaba en marcha lo de ir allí cuando conocimos en el Contemporánea a gente de “Saloon”, que es la discográfica que está distribuyendo nuestro disco allí. Le comenté eso y me dijo: “pues meteré presión”. Entonces los Beach Boys Despars fueron a tocar con una camiseta de Carrots en Benicassim. Después también en Inglaterra. Fueron las camisetas mejor invertidas. Tocaron en un club de Londres y me llamaron de “Saloon”: “que sepas que han tocado con una camiseta de Carrots”. Estábamos flipando. Al final se cerró una gira, también porqué se quiere hacer una promoción por fuera. El disco se ha editado en varios países. La verdad es que hay que intentar funcionar fuera, porque aquí es muy difícil. Puedes funcionar pero, aún así, si no buscas un apoyo fuera, pues no te comes un plato de lentejas.

¿Cuantos conciertos vais a dar en enero?

Conciertos hay tres, que serán el 16, 17 y 18 de enero. Uno en Londres, otro en Bristol, me parece, y no sé que mas. Estaremos tres días de concierto y a lo mejor algún día más de promo.

Supongo que eso es un pasito más, y me voy a remitir a algo que alguno de vosotros ha dicho, que las cosas van demasiado deprisa. ¿Eso es bueno o es malo?

Es bueno. Precisamente el otro día decíamos que igual no valoramos las cosas que realmente estamos consiguiendo. Algo impensable antes, ahora lo decimos así como: “ah! ¿nos vamos a Londres?, de puta madre!!” y lo asimilas como muy tranquilo, cuando deberíamos estar llorando cada vez que lo decimos. Que estás esperando Benicassim, y lo consigues, pues otra cosa mas. No sólo lo consigues, sino que triunfas a lo grande y estas ansioso de qué mas vamos a sacar… Claro, ahora es así.

Me decías también que se vuelve a reeditar vuestro anterior trabajo discográfico, un trabajo más enmarcado dentro de la psicodelia, que en su momento no dió los resultados que se esperaban. A lo mejor, ahora, visto de otra manera, puede quedar como muy lejos…

Esperábamos mucho y no esperábamos nada, porque no éramos nadie. Ahora tampoco lo somos, pero un poco más que antes si. Antes era la ilusión de grabar el primer disco y no pensábamos en vender ni en nada, sino en hacer lo que en aquel momento queríamos hacer y era eso. Nunca me he arrepentido y de hecho nunca he dicho que no volvamos ha hacer esto, porque, realmente, para mi es Carrots cien por cien. Aunque ahora estemos haciendo un pop más psicodélico, eso nos representa igual que “Sunshine”. Ahora se reedita, está remasterizado, con mejor sonido. Estaba un poco bajo. Se grabó con menos medios y ahora suena bastante bien. Se ha cambiado el diseño de la portada, está más atractivo. Iba a salir en octubre como anunciaba la web, pero al final ha habido retrasos y estará en las tiendas en noviembre. Yo creo que, si te gusta “Sunshine”, es un disco básico para entender mejor el mundo de Carrots.

Como ponía en un articulo de la revista BAD de hace años “Carrots piensa en naranja”.

Pues seguimos pensando en naranja.

Pues a seguir, de momento y para ir abriendo boca, puedes verles teloneando a Supergrass en diciembre. Buen plato, ¿no?



Arxius

Authors

Què és Indigestió?

Indigestió és una organització professional, i no-lucrativa, creada el 1995, que treballa, des de Barcelona, per promoure la cultura musical, des de la perspectiva del ciutadà. El nostre eix principal no és la promoció dels artistes o el negoci musical, sinó l’aprofundiment en les relacions entre la societat i els artistes. Ah, i també tenim una medalla del FAD!

Contacte

Mail to info(a)indigestio.com

Política de privadesa

Donen suport

mininativa és una publicació d'mininativa subjecta a una llicència Creative Commons ( BY NC ND )